«Ἄρχοντες λαοῦ συνήχθησαν κατά τοῦ Κυρίου
καί κατά τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ» (Ὄρθρος Μεγ. Παρασκευῆς)
Στήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων ὁ Χριστός ξανασταυρώνεται.
Ὁ Κυβερνῶν τά σύμπαντα ὑβρίζεται ὑπό κριτῶν ἀνόμων, πλήν τῶν ἀξιεπαίνων.
Ὁ «χριστός Κυρίου», ὁ βαπτισμένος λαός μας, στό στόχαστρο. Οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους, ξένες καί ἐγχώριες, συνένοχοι στό ἐγχείρημα. «Ὁ δράκων ὠργίσθη» κατά τῶν «ἐχόντων τήν μαρτυρίαν Ἰησοῦ» (Ἀποκ. 12, 17). Ὅσοι δέν συμβιβάζονται μέ τίς ἐντολές τῶν παγκοσμιοποιητῶν εἰσέρχονται σέ μεγάλο πειρασμό. Ἀρχαί ὠδίνων ταῦτα.
Ἡ Ἐκκλησία, ἡ Σύνοδος, ὁ Κλῆρος καί λαός, ὡμίλησαν, ὕψωσαν φωνήν οὐρανομήκη: «εἶναι ἔγκλημα»! Ἀλλ΄ εἰς ὦτα ἀρχόντων μή ἀκουόντων.
Ἡμέρα ἀποφράς. Ὠχριᾷ ἡ Ἅλωσις· καί τῶν Πατρίδων, ἀκόμη, ἡ ἀποστέρησις. Πλήν, ἔστι δίκης ὀφθαλμός.
Οἱ βαρειές συνέπειες πέφτουν πλέον ἐπάνω στούς δικούς μας ὤμους, καί τῶν παιδιῶν μας. Καί ὁ ἡλικιωμένος, καί ὁ νεαρός, καί ὁ ἀγέννητος, ὅλοι θά τίς ὑποστοῦμε. Ἰδιαίτερα τά ἀθῶα παιδιά, γιά τά ὁποῖα ἑτοιμάζεται τό πιό ἐπαίσχυντο παιδομάζωμα.
Ὅ,τι ἀντίθεο νομοθετήθηκε, ἑδραιώθηκε ὡς κοινωνική δῆθεν πρόοδος. Καί ἡ μοιχεία, καί ἡ ἔκτρωση, καί τό αὐτόματο διαζύγιο. Τώρα ὁ “ὁμοφυλοφιλικός γάμος” θά ἐπιταχύνει τήν “πρόοδο”. Πέφτουμε ὅλο καί πιό χαμηλά. Παρασυρόμαστε στόν ἀνθρωποκεντρισμό, στήν εἰδωλολατρεία. Γιά εὐκολία, καί μέ εὐκολία. Εἶχε ἀπόλυτο δίκαιο ὁ Ἰονέσκο. Στό Παρίσι ὁ ἕνας μετά τόν ἄλλον γίνονταν ρινόκεροι. Ἕνας μόνο ἀντιστάθηκε λέγοντας: «Ἐγώ θά μείνω ἄνθρωπος».
Γνωρίσαμε καί ζήσαμε τά δεινά τῆς σοβιετικῆς ἀθεΐας. Τώρα ὑφιστάμεθα τά φρικτά τῆς «λευκῆς Δαιμονίας» (ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος).
Ὅμως, ἄς ἔχουμε θάρρος. Ὁ Χριστός εἶπε: «Ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον». Ἡ Ἐκκλησία μένει εἰς τόν αἰῶνα.
Ἀπομένει νά ἀκυρώσουμε τόν νόμο στήν πράξη. Νά στηρίξουμε τά παιδιά μας στήν ἀρετή καί τήν σωφροσύνη. Καί αὐτό θά εἶναι κάτι μεγαλειῶδες. Νά μείνουμε μέ τόν Χριστό. «Οὗτοι ἐν ἄρμασι καί οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δέ ἐν ὀνόματι Κυρίου ἐπικαλεσόμεθα» (Ψαλμ. 19, 8). Δύναμή μας ἡ προσευχή. Ἡ Ἐκκλησία ἄλλωστε ὀφείλει νά καταφεύγει στήν «ἔρημο». Ὅποια καί ἄν εἶναι αὐτή ἡ προφητική ἔρημος. Μακρυά πάντως ἀπό τήν σύμπλευση μέ ἁμαρτωλά νομοθετήματα καί ἄνομους νομοθέτες. Ἄς μή μᾶς ἐπηρεάσει ὁ φόβος τῆς φτώχειας, τῆς κοινωνικῆς καί ψυχολογικῆς ἀπομόνωσης. Μᾶς συνοδεύει τό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Σέ παρόμοιες περιπτώσεις οἱ ἅγιοι Πατέρες μας νίκησαν μέ τήν ἀνδρεία τους. Προτίμησαν τόν κόπο τῆς ἀρετῆς, καί, ὅταν χρειάσθηκε, τήν ἐξορία, τήν θλίψη, τήν στέρηση. Εἴτε ἐπρόκειτο γιά αἱρετικά δόγματα, εἴτε γιά ἀντιευαγγελικά ἤθη. Στήν Βαβυλώνα ἡ καλοπέραση δέν ἦταν τό φρόνημα τῶν Τριῶν Παίδων, ἀλλά ἡ ὑπομονή στήν Κάμινο.
Ὁ πατριάρχης στήν Κων/πολη, ἐπί Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου, συνέστησε κόλλυβα ἀντί γιά τά ἐπιβεβλημένα στήν ἀγορά εἰδωλόθυτα. Σύμβολο τῆς ἑκούσιας πτωχείας, χάριν τοῦ Χριστοῦ. Γιά νά μείνει καθαρή ἡ συνείδησή μας, ἀνεπηρέαστη ἀπό δελεάσματα.
Ἡ νίκη ἀνήκει στό ἐσφαγμένο Ἀρνίο. Τελικά θά νικήσῃ ὁ Χριστός, ὁ Ἐσταυρωμένος, καί ὅσοι θά εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ, συνεσταυρωμένοι μαζί Του. Ἀπό ἐμᾶς περιμένει νά Τόν ἀκολουθοῦμε. «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε» (Β΄ Κορ. 6, 17). Γιά νά μείνει στήν ζωή μας.
Ἀνοίγει σέ λίγες μέρες τό Τριώδιο, πλησιάζει ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἡ ζωή τῆς μετανοίας δέν εἶναι φολκλόρ, οὔτε εὐσεβοφάνεια. Εἶναι ἡ ἔμπρακτη καί ἔμπονη ἀποστασιοποίηση ἀπό κάθε ἀνομία. Γιατί μᾶς περιμένει ἡ Ανάσταση!
Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου
16.2.2024
