Μια γριά γυναίκα, Κινέζα κουβαλούσε νερό με δύο μεγάλα δοχεία κρεμασμένα από τους ώμους της. Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που έπαιρνε. Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε μισοάδειο.
Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γριά κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της. Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο, που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε, ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του.
Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στη γριά.
-Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!
-Μα γιατί; ρώτησε η γριά.
-Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;
-Ε, να!
-Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα κι εσύ!
Η γριά χαμογέλασε:
-Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου;
Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα. Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και στολίζω το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ αυτή η ομορφιά δε θα λάμπρυνε το σπίτι μου!
Βέβαια δεν ήταν η ατέλεια του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της γυναίκας εκείνης να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του.
Η χρήση των αδυναμιών, απαιτεί να βρίσκεται κανείς ένα σκαλί πάνω από το επίπεδο εκδήλωσης της αδυναμίας αυτής, για να μπορεί να διακρίνει τη μεγαλύτερη εικόνα και να την υπερβεί ή ακόμη και αξιοποιήσει επωφελώς, οπότε και απενεργοποιεί το αρνητικό της φορτίο.
Ο καθένας μας από την άλλη έχει τις “ρωγμές” του και τις “αδυναμίες” του, που μπορούν ακόμη κι αυτές να γίνουν χρήσιμες και να ομορφύνουν τη ζωή μας, καθώς θα αγωνιζόμαστε με συνείδηση αυτών, να τις υπερβούμε και να ανέβουμε επίπεδο συνειδητότητας.
Κάθε “ρωγμή” μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί να μπορούμε να συλλάβουμε την ατέλειά μας αυτή, ως αφορμή για ένα διαρκή αγώνα αυτοβελτίωσης και συμπάθειας προς όλους τους ανθρώπους, που κάνουν ανάλογο αγώνα.
“Ραγισμένοι” φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά σας, μέσα από τον πόνο και το μοίρασμα, που αυτός φέρνει.
Αν ο καθένας μας δεν έβλεπε ούτε επικεντρωνόταν στις ατέλειες του διπλανού του, σαν τη γριά γυναίκα της ιστορίας μας, θα μπορούσε ακόμη και να τις μετατρέψει σε κάτι χρήσιμο και όμορφο . Έτσι ο ίδιος και ο κόσμος μας θα γινόταν καλύτερος!
Πόσο ανώτερη όμως θα ήταν μια συμπεριφορά, όπου κάποιος , ακόμη κι αν ήταν το τέλειο δοχείο, χωρίς ρωγμές, με πρόθεση, αγάπη και επίγνωση, θα μοιραζόταν τον πλούτο του και σε κάθε πέρασμά του από τη ζωή θα άφηνε να πέφτουν στο περιβάλλον του, στοιχεία από την ουσία των συνειδητοποιήσεων και βιωμάτων του, ποτίζοντας τους διψώντες και πεινώντες για την ουσία του κόσμου αυτού…!
Αν σας άρεσε το θέμα προωθήστε το στους φίλους σας για να τους ενημερώσετε
