Τέσσερα κεριά, έλιωναν, αργά – αργά…
Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος, που μπορούσε να ακουστεί ακόμη και η συζήτησή τους…
Το πρώτο έλεγε:
«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ». Όμως οι άνθρωποι δεν με θέλουν και δεν με χρειάζονται…
…κι έτσι αφέθηκε σιγά – σιγά ως το τέλος να σβήσει …
Το δεύτερο είπε:
«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΠΙΣΤΗ». Δυστυχώς, πουθενά δεν χρειάζομαι. Δεν έχει νόημα πια, να παραμένω αναμμένο.”
…και λέγοντας αυτά, ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε πάνω του και το έσβησε….
Γεμάτο λύπη, το τρίτο κερί, με τη σειρά του, είπε:
«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΑΓΑΠΗ». Δεν έχω δύναμη να συνεχίσω να φωτίζω. Οι άνθρωποι δεν θέλουν πιά την παρουσία μου. Το μίσος τους, έχει απλωθεί και μεταξύ τους…
..και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει…
Ξαφνικά… ένα παιδάκι μπήκε στο δωμάτιο και είδε τα τρία κεριά σβηστά. Φοβισμένο από το μισοσκόταδο, είπε:
«ΜΑ ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΕΚΕΙ! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΤΕ ΑΝΑΜΜΕΝΑ, ΕΓΩ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ!»
…και ξέσπασε σε δάκρυα…
Τότε το τέταρτο κερί είπε με συμπόνια :
“ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΚΑΛΟ ΜΟΥ, ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ: ΟΣΟ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΑΝΑΜΜΕΝΟ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΞΑΝΑΝΑΨΟΥΜΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΤΡΙΑ ΚΕΡΙΑ… Γιατί εγώ είμαι Η ΕΛΠΙΔΑ»
…με μάτια λαμπερά και γεμάτα δάκρυα, το παιδί πήρε το κερί της ελπίδας, και ξανάναψε όλα τα άλλα…
‘Ας μην σβήσει ποτέ η ελπίδα μέσα στις καρδιές μας… και καθένας από μας ας θυμάται (σαν εκείνο το μωρό), να ανάβει ξανά με την Ελπίδα, την Πίστη, την Ειρήνη και την Αγάπη…’
Αν σας άρεσε το θέμα προωθήστε το στους φίλους σας για να τους ενημερώσετε
