Σε ζηλεύω…
Βλέπω τις αναρτήσεις σου. Μιλάς για την κόρη σου και για το πόσο δύσκολο είναι να της μάθεις να χρησιμοποιεί το γιο-γιο. Και εγώ δυσκολεύτηκα να το μάθω στο γιο μου. Μας πήρε χρόνια, αλλά τα καταφέραμε στο τέλος. Έχεις καιρό μπροστά σου, πού θα πάει, θα το μάθει.
Σε ζηλεύω…
Σε παρακολουθώ και βλέπω πόσο κουράζεσαι. Τρέχεις το παιδί από το σπίτι στο σχολείο, από το σχολείο στο κολύμπι και από το κολύμπι στα πάρτυ. Ο γιος μου δεν μπορεί να παίξει σε ομαδικό άθλημα, δεν τα καταφέρνει. Δεν μπορεί να συντονιστεί και να ακολουθήσει απλές οδηγίες. Σε πάρτυ; Δεν τον καλούν καν.
Σε ζηλεύω…
Σας βλέπω μαζί στα μαγαζιά. Περνάτε δίπλα από άλλους ανθρώπους απαρατήρητοι, από ανθρώπους που δεν σας κοιτούν και δύο και τρεις φορές από πάνω μέχρι κάτω. Δεν βλέπεις στα μάτια τους εκείνο το βλέμμα της λύπησης, όταν τα μάτια τους πέσουν στο παιδί σου.
Σας βλέπω στο εμπορικό. Δεν ανησυχείς μήπως το παιδί σου φύγει τρέχοντας αλαφιασμένο μόλις ακούσει τον παραμικρό δυνατό ήχο. Σας βλέπω στην προπόνηση μπάσκετ του μεγάλου μου γιου. Παρκάρετε και το παιδί σου σε περιμένει να βγεις απ’ το αμάξι να σε κρατήσει από το χέρι και να μπείτε μαζί στην προπόνηση. Εγώ, πάλι, πρέπει να περιμένω μέχρι το παιδί μου να σταματήσει να κρύβεται πίσω από το αυτοκίνητο. Μπορεί να μας πάρει πολλή ώρα. Ο αυτισμός του τον κρατά παγιδευμένο σε ένα κόσμο τελείως διαφορετικό από το δικό μας.
Σε ζηλεύω τόσο πολύ.
Έχεις ένα φυσιολογικό παιδί και μαθαίνεις κι εσύ τον κόσμο στο πλευρό του. Τα πρώτα του βήματα, τα πρώτα του λόγια, τις πρώτες του σκέψεις. Ενώ εγώ; Πρέπει να περιμένω ώρες ολόκληρες μέχρι να ακούσω μία μόνο λέξη του. Λογοθεραπείες, λεφτά και αποτέλεσμα καμια φορά μηδέν. Μιλάς για τους στόχους και τα όνειρά του. Μιλάω για την καθημερινότητά μας, που είναι αγώνας κανονικός. Αγωνιάς για τους βαθμούς του στο τρίμηνο, αγωνιώ για το αν θα τα καταφέρει στην τάξη.
Μισώ τον εαυτό μου που ζηλεύω το «φυσιολογικό».
Δεν είναι δικό μου το λάθος που τα πράγματα ήρθαν έτσι. Δεν επέλεξα εγώ να έχω δύο παιδιά με ειδικές ανάγκες. Ο μικρός μου γιος έχει αυτισμό, ενώ η μεγάλη μου κόρη Σύνδρομο Down.
Μεγάλωσαν δύσκολα, το καθένα με τα δικά του προβλήματα. Η κόρη μου μεγάλωσε σχεδόν φυσιολογικά. Μίλησε γρήγορα, περπάτησε γρήγορα και χωρίς καμία βοήθεια. Δεν ήξερα πόσο εκπληκτικά ήταν αυτά της τα επιτεύγματα μέχρι που έκανα δεύτερο παιδί. Εκτίμησα μέχρι και το γεγονός ότι η κόρη μου κρατούσε το πιρούνι της σωστά.
Ξέρω ότι δεν πρέπει να ζηλεύω, αλλά μερικές φορές το κάνω. Προσπαθώ να νικήσω αυτό το συναίσθημα, αλλά τις περισσότερες φορές χάνω.
Σε ζηλεύω τόσο, μα τόσο πολύ.
Αν σας άρεσε το θέμα προωθήστε το στους φίλους σας για να τους ενημερώσετε
Από το: singleparent.gr
